سرزمین جاهلیت | سجاد حیدری قیری

شاعر شدم گفتم که در و گوهر آوردم

از لانه ی ققنوس ها خاکستر آوردم

همچون صلیبی درد را حس کردم و آنگاه

مریم صفت از عمق جان عیسا برآوردم

من با همه خوش باوری در جمع یارانم

هر لحظه از پشتم دوصد خنجر در آوردم

بودا شدم در پاسخ هر تهمت و دشنام

از لا به لای مشت خود نیلوفر آوردم

گفتم که می گویم بهار و سبز خواهد شد

این میوه های تلخ و گس را نوبر آوردم

در سرزمین جاهلیت بعد نه کابوس

آخر چه بد کردم که امشب دختر آوردم

گفتم بمیرم بلکه در جنگل بپاخیزم

تا چشم بستم از بیابان سر در آوردم